Η παραλία Αρμεός βρίσκεται σε μια προνομιακή τοποθεσία που την προστατεύει από την κοινή θέα κάνοντάς την αγαπημένο προορισμό για τους ταξιδιώτες που αγαπούν τον γυμνισμό. Βρίσκεται στη νοτιοδυτική Σύρο μόλις 10 χλμ. από την πρωτεύουσα του νησιού δίπλα στην παραλία Γαλησσά με την οποία και συνδέεται μέσω ενός μονοπατιού. Σήμερα το πρωί πραγματοποιήθηκε καθαρισμός στην παραλία του Aρμεού με πρωτοβουλία του κοινοτικού συμβούλου Γαλησσά Γιώργου Αντωνίου και εθελοντών μόνιμων κατοίκων από τον Γαλησσά. Όπως ανέφεραν στο Cyclades24, η εθελοντική δράση τους κρίθηκε αναγκαία, μέχρι σιδερένια κρεβάτια, καρεκλάκια, ομπρέλες, στρώματα, πλαστικά και σκουπίδια περισυνέλλεξαν. Οι τρεις νέοι ευχαριστούν την αντιδήμαρχο καθαριότητας κα Αγγελική Πρίντεζη για την άμεση ανταπόκριση για την περισυλλογή των σκουπιδιών.

Ήταν πρωτοποριακό όχι για μόνο την εποχή του, αλλά ακόμη και για σήμερα, εάν σκεφτούμε ότι απευθυνόταν αποκλειστικά σε γυμνιστές, διαθέτοντας παράλληλα μια σειρά από πρόνοιες, όπως οι υποδομές για ΑΜΕΑ ή το ελεύθερο για τα ζώα, που ακόμη και τώρα δεν θεωρούνται δεδομένα.  Ο λόγος για το ξενοδοχείο «Ακτή Σαλάντι», μπροστά σε μια από τις ωραιότερες παραλίες της Αργολίδας, το οποίο λειτούργησε τη δεκαετία του ’80 σαν hotel γυμνιστών, κατά τα πρότυπα αντίστοιχων ξενοδοχείων στην Ευρώπη, πολεμήθηκε σκληρά από κατοίκους της περιοχής, με τη συνδρομή και της Εκκλησίας, και τελικά οδηγήθηκε στο προσωρινό, -αρχικά-, λουκέτο και σε αλλαγή ιδιοκτησίας. Στη συνέχεια μισοδούλεψε σαν… κανονικό ξενοδοχείο, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να ορθοποδήσει, παρότι άλλαξε χέρια αρκετές φορές. Το αποτέλεσμα ήταν να βάλει οριστικό λουκέτο και να παραμένει σήμερα, άδειο, ερειπωμένο, παραδομένο στη φθορά του χρόνου και στις ορέξεις όσων το λεηλατούν κατά συρροή…Η «ένδοξη εποχή» των γυμνιστώνΣτις αρχές της δεκαετίας του ‘80, όταν στην Ελλάδα έπνεε γενικότερα ένα ρεύμα αλλαγής και αποτίναξης των συντηρητικών προτύπων του παρελθόντος, η ιδέα για ένα ξενοδοχείο που θα απευθύνεται σε συγκεκριμένο target group, όπως θα λέγαμε σήμερα, ήταν όντως πρωτοποριακή. Αφενός γιατί έφερνε κάτι καινοτόμο σε σχέση με την τότε «μονοποικιλιακή» φιλοσοφία της «βαριάς βιομηχανίας» του τουρισμού, αφετέρου γιατί ερχόταν κατά κάποιο τρόπο να εκφράσει,-και να εκμεταλλευτεί εμπορικά-, έστω και καθυστερημένα, τις απελευθερωτικές τάσεις που κυριάρχησαν στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και μετά. Στην προκειμένη περίπτωση δεν είχαμε να κάνουμε με ένα “adults only hotel”, όπως συμβαίνει τώρα, αλλά με ένα ξενοδοχείο που φιλοξενούσε γυμνιστές, ταυτόχρονα όμως είχε λάβει και όλα τα απαραίτητα μέτρα για να μη σκανδαλίζεται ο τοπικός πληθυσμός. Δηλαδή ήταν περιφραγμένο προκειμένου να αποκλείεται κάθε επαφή ανάμεσα στους γυμνιστές και στους κατοίκους του γειτονικού χωριού των Διδύμων, που απέχει πέντε χιλιόμετρα, αλλά και για να αποτραπεί η προσέλκυση ηδονοβλεψιών, που τότε έκαναν θραύση…Το «Ακτή Σαλάντι» διέθετε όλα τα κομφόρ, από τηλεόραση, ψυγείο και κλιματισμό σε όλα τα δωμάτια, μέχρι αίθουσες εκδηλώσεων και συνεδριάσεων, πρόσβαση σε γήπεδα βόλεϊ, τένις, mini golf, παιδότοπο και κομμωτήριο. Το βασικότερο όμως ήταν η τοποθεσία του. Φτιαγμένο μέσα σε ένα ιδανικό περιβάλλον, περιτριγυρισμένο από πλούσια βλάστηση και έχοντας μπροστά μια από τις ωραιότερες παραλίες της περιοχής με καθαρά και καταγάλανα νερά. Όπως ήταν φυσικό, λοιπόν, εξελίχθηκε σε πόλο έλξης των…απανταχού γυμνιστών και κυρίως εκείνων από τις συννεφιασμένες χώρες της Β. Ευρώπης που έβλεπαν στην ηλιόλουστη Ελλάδα και στο συγκεκριμένο τόπο τον δικό τους «παράδεισο». Από τον «παράδεισο» στην «κόλαση»…Το πρόβλημα, όμως, ήταν ότι κάποιοι άλλοι έβλεπαν εκεί την… «κόλαση». Έτσι, παρά την επιτυχημένη πορεία του, που ασφαλώς είχε και τα οφέλη της για την περιοχή, ορισμένοι κάτοικοι και τοπικοί παράγοντες κήρυξαν τον «ανένδοτο» ενάντια στα «Σόδομα και Γόμορρα» που (δήθεν) συνέβαιναν εκεί. Δεν ήθελε και πολύ μέχρι η υπόθεση να γίνει θέμα και σε εφημερίδες της εποχής, με φαρδιές πλατιές τις φωτογραφίες από τις μαχητικές διαδηλώσεις των κατοίκων έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου, ζητώντας την ηθική τους «περιφρούρηση», όσο κι αν στην πραγματικότητα ουδείς τους απειλούσε. Το αποτέλεσμα ήταν το ξενοδοχείο να «στιγματιστεί» και σταδιακά να πέσει στις προτιμήσεις των Ευρωπαίων γυμνιστών που ακολούθησαν άλλους προορισμούς. Οι αρχικοί ιδιοκτήτες το έκλεισαν μέχρι να βρεθούν οι επόμενοι που το λειτούργησαν ως κανονικό ξενοδοχείο. Τα χρόνια όμως είχαν περάσει, το οικοδόμημα χρειαζόταν γερή επένδυση για να ανταποκριθεί στον ανταγωνισμό, σε μια εποχή που όλος σχεδόν ο τουρισμός κατευθυνόταν στα νησιά και το μοιραίο δεν άργησε να έλθει. Οι τίτλοι τέλους έπεσαν για το «Ακτή Σαλάντι» με το κτίριο και την άδεια πισίνα να θυμίζουν την «πικρή» ιστορία του παρελθόντος. Το πωλητήριο και οι υποδομές. Στη συνέχεια έγιναν αρκετές προσπάθειες να πουληθεί, χωρίς όμως αποτέλεσμα καθώς το οικοδόμημα ήταν παλιό, -του 1974-, και χρειαζόταν ριζική ανακαίνιση. Τούτο προφανώς επικράτησε έναντι των πολλών συγκριτικών πλεονεκτημάτων του. Το ξενοδοχείο συνολικής δυναμικότητας 924 κλινών, ήταν χτισμένο σε οικόπεδο 114,5 στρεμμάτων, σε πολύ κοντινή απόσταση από την παραλία, ενώ αναπτυσσόταν σε 10 επίπεδα. Διέθετε καλωδιακή τηλεόραση, γεώτρηση, πάρκινγκ 100 θέσεων κ.ά. Το συγκρότημα αποτελείτο από το κεντρικό κτίριο που περιλαμβάνει υπόγειο με τους βοηθητικούς χώρους όπως πλυντήρια κ.λπ., ισόγειο στο οποίο βρίσκεται η ρεσεψιόν, καθιστικό, μπαρ και 3 restaurant χωρητικότητας 900 ατόμων, χώρος ψυχαγωγίας καθώς και κουζίνα και μπάνια, τον ημιώροφο στον οποίο βρίσκονται οι κοιτώνες του προσωπικού, και 8 ορόφους που έχουν συνολική επιφάνεια 15.960 τ.μ. και στους οποίους βρίσκονται 296 δωμάτια και 32 σουίτες δίχωρες.Το ξενοδοχείο είχε κεντρικό κλιματισμό, 5 ασανσέρ και τεράστιες βεράντες συνολικής επιφανείας 1800 τ.μ. με θέα θάλασσα. Επίσης συγκρότημα 76 bungalows (3 κλινών, με μπάνιο και μπαλκόνι) συνολικής επιφανείας 2.200 τμ.Παράλληλα υπάρχουν κτίρια υποστήριξης και υπηρεσιών για τα bungalows, ταβέρνα πλήρως εξοπλισμένη επιφάνειας 150 τ.μ. χωρητικότητας 300 ατόμων, 2 night clubs, περιοχή μίνι γκολφ, γήπεδο τένις και βόλεϊ, παιδική χαρά, πισίνα ενηλίκων καθώς και παιδική πισίνα, αμφιθέατρο. Διέθετε ακόμη βιολογικό καθαρισμό δυνατότητας 2000 ατόμων και δεξαμενές νερού, ενώ ο περιβάλλον χώρος είναι δεντρόφυτος με 1000 ρίζες ελιές και 500 λεμονιές. Παρ’ όλα αυτά, δεν κατάφερε να «ανθίσει» ξανά, αλλά έμεινε ένα λεηλατημένο κουφάρι που εξακολουθεί να αναζητεί τη θέση του στο μέλλον… Πηγή: NEW MONEY/5 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2021, ΣΤΕΛΙΟΣ ΓΡΙΜΑΝΗΣ

Αγαπημένη Α, μπα η ιστορία έχει ως ακολούθως: Πρωινό μέσα Ιουλίου 2018 σε παραλία της Αστυπάλαιας (φανταστικό νησί!). Αγκυροβολεί γιοτ και ξεφορτώνει οικογένεια αποτελούμενη από 2-3 ενήλικες, 2-3 κανό, φουσκωτά, μπρατσάκια κτλ. Καταλαμβάνουν το ένα άκρο της παραλίας και λουόμενη κυρία τα παίρνει και καλεί το λιμενικό ισχυριζόμενη πως το γιοτ μπήκε με επικίνδυνους  ελιγμούς στον συγκεκριμένο θαλάσσιο κόλπο. Καταφθάνουν δύο εκπρόσωποι του λιμενικού. Ζητάνε από την οικογένεια του σκάφους τις σχετικές άδειες για την κυκλοφορία του πλεούμενου. Μια κυρία από τη συγκεκριμένη οικογένεια οργίζεται και απαιτεί από τον έναν λιμενικό να ασχοληθεί και με άλλους “παράνομους”  της παραλίας δείχνοντας με το δάκτυλο της (κυριολεκτικά) μια κυρία ξένης εθνικότητας που ήταν στην παραλία  με την οικογένεια της και ήταν γυμνόστηθη. Ο λιμενικός δυστυχώς τσιμπάει και πλησιάζει ταπεινά και ευγενικά την “παράνομη” και της ζητάει να βάλει το σουτιέν της!!! Αργότερα οι ίδιοι λιμενικοί ισχυρίστηκαν πως όφειλαν να κάνουν τη σύσταση στην τόπλες κυρία εφόσον κάποιος ενοχλήθηκε. Επίσης πως στο νησί έχουν προνοήσει και για τους γυμνιστές αφού υπάρχει επισήμως εγκεκριμένη παραλία γυμνιστών. Α, μπα μου ο συγκεκριμένος μύλος διαδραματίστηκε μπροστά σε εμένα , τον άντρα μου και τους φίλους μας. Όλοι μας αισθανθήκαμε, με λίγα λόγια θα το πω, από που να το πιάσεις  και που να το αφήσεις; Άκρη μέχρι τώρα δεν έχουμε βγάλει για το τι θεωρείται γυμνισμός στην Ελλάδα νομικά. Και φυσικά να μην θίξουμε το ζήτημα τόπλες γυναικείο-ανδρικό. Ή να σχολιάσουμε την απίστευτη συμπεριφορά της κυρίας το σκάφους, το ψάρεμα των λιμενικών, γενικά την μπαστουνοβλαχιά (αγαπημένος ορισμός από σταυρόλεξο κάποτε) και τα έντονα στοιχεία σεξισμού και μισογυνισμού; Θα ήθελα να ακούω την άποψη σου. Σε φιλώ. D.E.ΟΠΙΣΘΕΝ ΟΛΟΤΑΧΩΣ.
Πηγή: ampa.lifo.gr/2013, MAΡΙΝΑ ΜΠΟΥΖΗ

υτή η αίσθηση της ελευθερίας που αισθάνεσαι, όταν βουτάς γυμνός στη θάλασσα το καλοκαίρι, δεν συγκρίνεται με καμία άλλη. Το κορμί που ενώνεται με το νερό, την αμμουδιά, τη φύση και το μυαλό που χαλαρώνει και αφήνει πίσω του όλες τις έννοιες που το ταλαιπώρησαν μέσα στο χειμώνα είναι αξίες ανεκτίμητες. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι λίγοι εκείνοι που διστάζουν να κάνουν γυμνισμό, επειδή για κάποιο λόγο ντρέπονται ή θεωρούν πως δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία τους. Μια βουτιά χωρίς μαγιό, όμως, είναι ικανή να τους πείσει για το αντίθετο. Ειδικά, αν ρίξουν μια ματιά και σε μερικές από τις φανταστικές παραλίες που διαθέτει η Ελλάδα, στις οποίες τα ρούχα είναι περιττά.Χαλικιάδα, Αγκίστρι Μία από τις πιο κοντινές παραλίες γυμνιστών στην Αθήνα βρίσκεται στο γειτονικό Αγκίστρι. Στην απόκρημνη παραλία της Χαλικιάδας, ο χρόνος δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Εκεί βρίσκουν καταφύγιο εδώ και πολλά χρόνια όλες οι «ελεύθερες» ψυχές. Μπορεί να είναι λίγο δύσκολο το κατέβασμα (και το ανέβασμα), αλλά όταν φτάσεις στην ακρογιαλιά δεν έχει πλέον τίποτα σημασία. Απολαμβάνεις τα γαλαζοπράσινα νερά και το τοπίο με την πυκνή βλάστηση ακριβώς από πάνω σου. Κέδρος, Δονούσα Ίσως η πιο γνωστή παραλία της Δονούσας, η οποία αποτελεί παράλληλα και πόλο έλξης πολλών γυμνιστών. Στο πίσω μέρος της θα βρεις σκηνές από ταξιδιώτες, που κάνουν ελεύθερο camping, ενώ μπροστά υπάρχει ένα μικρό beach bar για τα απολύτως απαραίτητα.Σε μικρή απόσταση από την ακτή, στο μέσον περίπου του κόλπου και σε βάθος μόλις τεσσάρων μέτρων, υπάρχει ένα μαύρο κουφάρι είναι ό,τι έχει απομείνει από τα ύφαλα ενός Γερμανικού πλοίου, το οποίο βυθίστηκε στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Ιδανικό σημείο για βουτιές και εξερεύνηση. Σε κοντινή απόσταση από τον Κέδρο, υπάρχει και η πανέμορφη παραλία Λιβάδι, επίσης για γυμνιστές, μόνο που η πρόσβαση γίνεται κυρίως με καραβάκι. Άη Γιάννης, Γαύδος Στη Γαύδο όλα είναι πιο χαλαρά. Ουσιαστικά μπορείς να κάνεις γυμνισμό σε οποιαδήποτε παραλία, όμως, η πιο φημισμένη είναι αυτή του Άη Γιάννη, η οποία βρίσκεται στο βόρειο μέρος του νησιού. Η παραλία έχει λεπτή ξανθή άμμο με αμμόλοφους και κέδρους και δεν υπάρχει καμία ανθρώπινη παρέμβαση, παρά το γεγονός πως κάθε καλοκαίρι καταφθάνει εκεί πλήθος κατασκηνωτών. Η περιοχή πήρε το όνομά της από το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη, που βρίσκεται πάνω από την παραλία και μπορείς να φτάσει εκεί από ένα μονοπάτι. Μυρτιώτισσα, Κέρκυρα Στη δυτική ακτή του νησιού, ανάμεσα στα χωριά Πέλεκας και Βάτος, θα βρεις αυτή τη μικρή απομονωμένη παραλία, την οποία επισκέπτονται κάθε χρόνο δεκάδες γυμνιστές. Μπορεί ο δρόμος για να φτάσεις μέχρι εκεί να είναι λίγο δύσκολος, όμως, το τοπίο σε αποζημιώνει στο έπακρο. Είναι περιτριγυρισμένη από βράχους και πυκνή βλάστηση, με λεπτή άμμο και γαλαζοπράσινα νερά. Μιας και πλέον, όμως, έχει αρχίσει να γίνεται αρκετά γνωστή, καλό θα ήταν να πας από νωρίς για να πιάσεις θέση. Παραλία Camping, Αντίπαρος Ένα από τα πιο γνωστά spots των γυμνιστών στην Ελλάδα. Εδώ και κάμποσες δεκαετίες το κάμπινγκ της Αντιπάρου μαζεύει άτομα όλων των ηλικιών, τα οποία θέλουν να ξεφύγουν από τους πιεστικούς ρυθμούς της πόλης και να απολαύσουν το καλοκαίρι ξέγνοιαστα. Ο γυμνισμός σε ένα μέρος της παραλίας του κάμπινγκ, όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά προτιμάται κιόλας από τους περισσότερους παραθεριστές. Μικρή Μπανάνα, Σκιάθος Λίγο πιο μακριά από τη φασαρία, τα φώτα και την ξέφρενη διασκέδαση της Σκιάθου, υπάρχει μια παραλία, στην οποία τα ρούχα δεν έχουν καμία θέση. Ένα μέρος που θυμίζει τροπικό νησί, με χρυσή αμμουδιά, πυκνή βλάστηση και διάφανα νερά. Η Μικρή Μπανάνα είναι μία από τις πιο διάσημες παραλίες γυμνιστών σε όλη την Ελλάδα και μάλιστα έχει και τη δική της πινακίδα με την ένδειξη Nudist Club Greece. Βρίσκεται μετά τη Μεγάλη Μπανάνα και είναι πιο απομονωμένη και ήσυχη. Πετάς το μαγιό σου και χάνεσαι στη μαγεία της. Κόκκινη Άμμος, Κρήτη Η φήμη της Κόκκινης Άμμου έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό τα σύνορα της Κρήτης και της Ελλάδας, καθώς περιλαμβάνεται στη λίστα με τις καλύτερες παραλίες γυμνιστών στον κόσμο. Αν και κρυμμένη από την κοινή θέα, βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τα κοσμοπολίτικα Μάταλα. Ο δρόμος για να φτάσει εκεί είναι μακρύς και δύσκολος, έχει κούραση, αλλά στη θέα της συγκεκριμένης παραλίας, τα ξεχνάς όλα. Τα νερά είναι πεντακάθαρα και το τοπίο μαγευτικό. Για να έχεις μια ολοκληρωμένη εμπειρία από την Κόκκινη Άμμο, όμως, πρέπει να μείνεις μέχρι να δύσει ο ήλιος. Τότε που η παλέτα της φύσης απογειώνεται και οι φωτογραφίες που θα βγάλεις δεν θα χρειάζονται κανένα απολύτως φίλτρο. Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στις 18 Ιουλίου του 2021 από τον Γιάννη Μπαϊρακτάρη. Πηγή: ΟΝΕΜΑΝ, 20/7/2023. 

Μην περερμηνεύετε. Ο γυμνισμός δεν είναι ένα βραδινό μπάνιο, αλλά μια φιλοσοφία, μία αποδοχή του εαυτού σου. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχει και κάποιες φορές την πλάκα του. Φανταστείτε, π.χ. έναν μαυρισμένο Νίκο Φίλη χωρίς μαγιό μεταμορφωμένο σε γυναικεία τσάντα. Διότι ο γυμνισμός μπορεί να έχει να κάνει με το ευ ζην, αλλά παραμένει κι ένα πολιτικό ζήτημα. Μπορεί να προκαλεί ευχαρίστηση, αλλά εξακολουθεί να είναι παράνομος σε πολλά μέρη του κόσμου. Σ’ αυτά, αποτελεί στίγμα. Είναι ακόμα μπόλικοι εκείνοι που θεωρούν πως όσοι τον ασκούν είναι διεστραμμένοι και ανώμαλοι. Άρχισα να κάνω γυμνισμό στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στο περίφημο κάμπινγκ της Αντιπάρου, τότε που ερχόντουσαν ακόμα όλες οι φυλές του Ισραήλ. Ήταν τυχαίο, όχι επί τούτου. Πήρα την απόφαση επειδή το βρήκα διασκεδαστικό. Στο ξεκίνημα, μοιάζεις με ανέκδοτο. Χρησιμοποιείς τόσο αντιηλιακό στα επίμαχα σημεία που, όπως σχολιάζει χαριτωμένα ο Καλιφορνέζος Mark Haskell Smith «λάμπεις τόσο που μοιάζεις με τεχνούργημα της δυναστείας των Τσανγκ». Χώρια ότι στην αρχή νιώθεις αφάνταστα άβολα κυκλοφορώντας μεταξύ άλλων γυμνών όντων. Ο Γιώργος Κωνσταντινίδης στην Αντίπαρο το 1980. Χάλια πετσέτα. Ωστόσο, μόλις ξεπεράσεις το αρχικό κομπλάρισμα, το οποίο οφείλεται καθαρά στους δικούς σου φόβους, σε αυτά που εσύ νομίζεις ότι υστερείς, καθώς κανένας δεν σε στραβοκοιτάει, σε κοροϊδεύει ή σε δείχνει με το δάχτυλο, τα πράγματα γίνονται απολύτως φυσιολογικά. Περιβάλλεσαι από ολόγυμνους ανθρώπους που ασχολούνται με τα δικά τους, οπότε η κατάσταση γίνεται πολύ cool. Καμιά φορά κι αστεία. Ήταν η εποχή που με είχε πιάσει μανία με το σερφ. Έφτασα σε σημείο να δίνω και μαθήματα. Μπορεί ουδείς να δίνει σημασία, αλλά να έχει μποφόρια, εσύ να πηγαίνεις με τα χίλια, το κεφάλι μέσα στο νερό, το σώμα τόξο κι ένα μαζεμένο πουλάκι στην κορυφή απ’ το νερό και το κρύο είναι ελαφρώς γελοίο. Σε αντίθεση με τους γυμνιστές, οι βιομηχανίες θέλουν να νιώθουμε άσκημα στο πετσί μας, ώστε να ξοδέψουμε χρήματα, για να προσπαθήσουμε να μοιάσουμε στον Κριστιάν Ρονάλντο. Κάποια άλλα πράγματα που μου είχαν κάνει εντύπωση είναι ότι έβλεπες ολόκληρες οικογένειες να κάνουν γυμνισμό, πράγμα που στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, δεν συμβαίνει. Επίσης, στην Ελλάδα δεν συνηθίζονται τα ειδικά κλαμπ, όπως στην Αμερική, όπου οι περισσότεροι θεωρούν πως όσοι συχνάζουν σ’ αυτά επιδίδονται σε όργια. Αυτό σπάνια συμβαίνει μόνο τη νύχτα γύρω απ’ τη φωτιά και συνήθως μεταξύ ζευγαριών, όπως θα συνέβαινε και στην πόλη. Εδώ, καθένας μπορεί να βρει μια παραλία όπου συχνάζουν γυμνιστές. Και το πιο ωραίο είναι πως αν εσύ θέλεις να κρατήσεις το μαγιό σου κανένας δεν ενοχλείται. Γούστο σου καπέλο σου! Ωστόσο, στην ταβέρνα του κάμπινγκ είναι όλοι ντυμένοι, ως ένδειξη σεβασμού. Μπορεί, πάντως, κάποιος να ισχυριστεί πως ο γυμνισμός έχει και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Σκεφτείτε όλες τις ενδιαφερόμενες βιομηχανίες: τη μόδα, τη διαφήμιση, το μάρκετινγκ, τα καλλυντικά, τις δίαιτες, το fitness. Υπάρχουν δισεκατομμύρια που παίζονται από το αν θα αγοράσουμε τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους. Διαβάστε ακόμα: Η Παριζιάνα, μια φαντασίωση δύο αιώνων Γι’ αυτό και οι βιομηχανίες αυτές επιδιώκουν να νιώθουμε άσχημα ή ένοχα. Γι’ αυτό πηγαίνουμε στα γυμναστήρια, αγοράζουμε προϊόντα ομορφιάς, ρούχα. Όλα αυτά για να φαινόμαστε «ωραίοι». Σε αντίθεση με τους γυμνιστές, οι βιομηχανίες θέλουν να νιώθουμε άσκημα στο πετσί μας, ώστε να ξοδέψουμε χρήματα, για να προσπαθήσουμε να μοιάσουμε στον Κριστιάν Ρονάλντο (παράδειγμα κι αυτό…). Ωστόσο, οι λόγοι για να κάνεις γυμνισμό στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο πολιτικοί, αλλά κυρίως έχουν να κάνουν με την απλή απόλαυση. Γιατί είναι φοβερά ευχάριστο να κολυμπάς ή να είσαι κάτω από τον ήλιο γυμνός και να διαβάζεις το βιβλίο σου ή να ευχαριστιέσαι αυτό που ο Walt Witman αποκαλούσε «air baths». Γιατί είναι ωραίο να περιβάλλεσαι από ανθρώπους που δεν τους καίγεται καρφί αν κυκλοφορείς γυμνός και αποδέχονται το ίδιο τους το σώμα. Πρόκειται για μια πολύ απλή ηδονή που δεν στοιχίζει τίποτα κι αυτός είναι ένας βασικός λόγος που συγκεντρώνει τόσο κόσμο. Το ερώτημα που πάντα τίθεται είναι αν ο γυμνισμός έχει σχέση με τη σεξουαλικότητας. Ε, λοιπόν, η απάντηση είναι όχι. (Φωτογραφία: Helmut Newton) Βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι αναρχικοί, για τους οποίους αυτό είναι μια στάση ζωής. Αλλά υπάρχει και μια κάπως άγνωστη ιστορία των φασιστών που χρησιμοποίησαν το γυμνισμό για πολιτικούς λόγους. Καθώς στη Γερμανία της δεκαετίας του ’30 ήταν πολύ δημοφιλής (20 εκατ. τότε), ενώ στην αρχή ο Χίτλερ πήγε να τον απαγορέψει, μετά τον μετέτρεψε σε στοιχείο του εθνικοσοσιαλισμού και ρατσιστικό εργαλείο. «Είμαστε η καθαρή φυλή, θαυμάστε τα υπέροχα γερμανικά γυμνά κορμιά μας». Και σε βερολινέζικη εφημερίδα μπορούσες να διαβάσεις ότι ένα «στρατόπεδο γυμνιστών είναι ένα καλό μέρος για να εντοπίσεις έναν Εβραίο». Τρομακτικό. Η αλήθεια είναι ότι ο γυμνισμός είναι μια ασεξουαλική δραστηριότητα. Δεν γίνεται καμάκι. Και στις περιπτώσεις που αυτό συμβεί πρέπει να είναι ευγενές και αθώο. Μια άλλη, διαφορετική περίπτωση είναι οι Femen ή οι Fuck for Forest σήμερα που χρησιμοποιούν το γυμνισμό σαν όπλο. Ξέρουν ότι το γυμνό σοκάρει ακόμα πολλούς. Αν έχεις να περάσεις ένα πολιτικό μήνυμα, το να βγάλει μια κοπέλα με το στήθος έξω είναι ένας καλός τρόπος. Αντίθετα, οι γυμνιστές προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο, λέγοντας «μα όχι, ένα γυμνό σώμα δεν είναι σοκαριστικό». Όπως και νά ‘χει, το ερώτημα που πάντα τίθεται είναι αν ο γυμνισμός έχει σχέση με τη σεξουαλικότητας. Ε, λοιπόν, όχι. Ασφαλώς, είμαστε όντα που αγαπούν την ηδονή και πάντα στριφογυρνάει στο κεφάλι μας η ιδέα του σεξ, αλλά σε μια παραλία γυμνιστών αυτό δεν είναι ποτέ εμφανές και ποτέ δεν μεταφράζεται με τρόπο ορατό. Πάλι στην Αντίπαρο, θυμάμαι χαρακτηριστικά μία και μοναδική φορά που ένας Έλληνας και μια Γερμανίδα πηδιόντουσαν κάτω απ’ την πετσέτα. Το γεγονός προκάλεσε την έντονη και γενική δυσφορία, αν όχι την κατακραυγή, των λουομένων. Φυσικά, συμβαίνουν και ευτράπελα. Θυμάμαι τη φορά που είχα δίπλα μου μια πρόσφατη γνωριμία, μια εξαίσια Γαλλιδούλα, η οποία με είχε τόσο πολύ ερεθίσει που χρειάστηκε να σκάψω στην άμμο, όπως η στρουθοκάμηλος κρύβει το δικό της κεφάλι, μην τολμώντας να διασχίσω τα δύο μέτρα που με χώριζαν απ’ το νερό, ενώ εκείνη ζήταγε να της τον δείξω. H ουσία είναι μία: είναι φοβερά ευχάριστο να κολυμπάς γυμνός, είναι φοβερά ευχάριστο να συντροφεύεσαι από ανθρώπους που αποδέχονται το σώμα τους κι είναι φοβερά απελευθερωτικό να απεκδύεσαι τους κανόνες τους «καθωσπρεπισμού». (Φωτογραφία: Yana Toyber) Όμως, η αλήθεια είναι ότι ο γυμνισμός είναι μια ασεξουαλική δραστηριότητα. Δεν γίνεται καμάκι. Και στις περιπτώσεις που αυτό συμβεί πρέπει να είναι ευγενές και αθώο. Ωστόσο, ιδίως όταν είσαι νέος, δεν έχεις μάτια, αλλά περισκόπιο. Τουλάχιστον αυτό συνέβαινε με μένα. Μπορεί να χάνει το πράγμα σε μυστήριο, αλλά έχεις μια πλήρη εικόνα του περιτυλίγματος. Όταν κυαλάρεις κάποια που σ’ αρέσει, βγαίνεις το βράδυ ντυμένος στην τρίχα απ΄την καλύβα α λα Μπελμοντό, «πας πλατεία», και προσεγγίζεις το πρόσωπο που σ’ ενδιαφέρει, το οποίο έχει επίσης σχηματίσει μια ολοκληρωμένη άποψη για πάρτη σου. Πέρα απ’ όλα αυτά η ουσία είναι μία: είναι φοβερά ευχάριστο να κολυμπάς γυμνός, είναι φοβερά ευχάριστο να συντροφεύεσαι από ανθρώπους που αποδέχονται το σώμα τους κι είναι φοβερά απελευθερωτικό να απεκδύεσαι τους κανόνες τους «καθωσπρεπισμού». Κι όπως διαπίστωσα, ο γυμνισμός είναι ένα απλό, φτωχικό και πολύ αποτελεσματικό μέσο να καταπραϋνθούν οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.Πηγή : Andro.gr/27/06/2018, Γιώργος Κωνσταντινίδης (1960-2022)

Forwarded this email? Subscribe here for more Planet Nude is a free newsletter.Paid membership supports our work, and comes with occasional exclusive content.Upgrade Go with the flowWhy naturists need to talk about periodsM.M.NOV 13 ∙ GUEST POST READ IN APP   LISTEN TO POST · 9:06   “Menstrual blood is the only type of blood that is not traumatically induced. Yet in modern society, this is the most hidden blood, the one so rarely spoken of and almost never seen, except privately by women.”— Judy GrahnWhat could be more natural?India Rakusen’s 2022 podcast, 28ish Days Later, explores the whole bloody story of the menstrual cycle. Early in the series, she introduces the concept of mapping your cycles phases to seasons in a year – winter (menstruation), spring (follicular phase), summer (ovulatory phase), and autumn (luteal phase). Not only is this concept empowering in terms of understanding shifts in moods and energies, I can’t help but think—what could be more naturist? In many aspects, the menstrual cycle is one of the most natural connections to the earth and moon. (Men’s cycles are more like the day/night cycle, with moods and hormones rising and falling in 24-hour cycles.) In some ways, naturists are aware of this and celebrate it, but in other more practical applications and engrained thinking, there is a lot of oppression. Expressions and oppressionsAt a fringe of both naturism and society, there is free-bleeding and other edgy expressions of menstruation. An example is Swedish naturist Maxinne Bjork, who smudged her naked body with menstrual blood and then shared pictures on Instagram. Anarcho-naturism associates more with free-bleeding, but free-bleeding is not limited to nudity. For those who fall outside of the free-bleeding community, naturism contains guidelines on how menstruation can work within a naturist community. Having a period is a fact of life. It has similarities to erections in terms of it being an involuntary body function, but it also has important differences in its cycles and non-sexual nature. Although there are guidelines, there isn’t an ongoing conversation about menstruation; it is still considered mostly taboo. This reflects in how the language about it on websites is stale. Unfortunately, when language becomes stale, oppression stays intact.   Getting into specifics, some websites mention tampons and menstrual cups as being options for when a woman has her period. Some websites mention pads (referred to as sanitary napkins, which in itself is outdated language; periods are not dirty or unhygienic), but then go on to over-explain the drawbacks of pads if they go wet and consequently forbid going into swimming areas, as if an adult woman would be unaware of the conflict. Other websites incorporate policing of the types of underwear/clothing that a woman should wear if she requires that to support her period.  Are these rules body acceptance? These rules introduce a conflict between regulating clothing under the guise of naturist values and regulating bodies of people who menstruate. On the surface, there is choice, but when choice crosses into the world of clothing and policing, the message becomes “your body is yours until I say it isn’t.” This relates in particular to the choice of clothing. Who gets to determine what is naturist and why? Must it be 100% organic cotton or is lace acceptable? Are there minimum rises to the hip that must be met? Can it be adorned with bows or lace or other items common in women’s clothing? The bigger question on my mind is: How do these rules demonstrate respect for the absolute naturalness of a woman’s cycle? Not just in terms of being regulated in an appropriate manner, but in being welcomed and celebrated? Are these rules body acceptance? It wasn’t until the past month that I began to understand the importance of writing about this more publicly. A younger naturist woman’s social media post about a desire to break free of shame and stigma surrounding periods was a point of inspiration. In the photo, she was wearing period underwear, something not referenced in any naturist materials. How can naturism be inclusive of younger women if we are not current with their forms of period care? As I get older, I become more strong in my conviction that younger women shouldn’t have to do the work that older women have navigated but not been able to change. I include myself in that area of “older” although I still menstruate. Like many women my age, menorrhagia is now a regular occurrence. Tampons and cups might have supported me in the past. Now, they are not as effective and I’m unsure of my path forward. As I navigate this, I recognize my responsibilities for opening doors for the women behind me.Questions I ask myself: Would I feel conspicuous wearing clothing on my bottom? What would I say if someone came up and policed me for it or gave me a look? Would the conflict be worth my efforts or would I be better off staying at home? What does it mean that I open up the option of staying at home? Why am I the one considering this choice when dealing with other people’s discomfort of something natural? Who is responsible for setting the tone and what do we need to do to continue to change? Finding your own freedomPersonally, I find top freedom to be more important to me than bottom freedom. I’m fortunate in that it’s legal where I live, although legal doesn’t always make it accessible for many reasons. If I can be top-free and comfortable, I’m pretty happy unless I want to go swimming. It sits poorly with me that someone else wants to regulate something as secondary as bottoms in these circumstances. I wonder what would happen if I wore bottoms every cycle, especially period pants that are suitable for swimming. Would it sever any kind of stigma? It surely takes multiple voices to round out and continue developing hidden subjects like these;  lived experiences have such an enormous amount of variety. I hope others start to grow empowered and add their voice to this conversation; whether it’s by sharing experiences or opinions or else by listening and asking questions, it’s an important conversation to bring forward. It may not be the topic of every meeting, but it’s a monthly reality for people who have periods—on average, there are 451 menstrual cycles in a lifetime. That’s worth something. That matters enough for a conversation.  In the meantime, I’ll look for my red tent, pour a glass of merlot, grab my favourite book to curl up with for the next 5 days, and leave you with this magnificent soliloquy from Fleabag:“I’ve been longing to say this out loud—women are born with pain built in, it’s our physical destiny—period pain, sore boobs, childbirth, you know. We carry it with ourselves throughout our lives,” Belinda says. “Men don’t. They have to invent things like gods and demons... they create wars so they can feel things and touch each other… and we have it all going on in here. Inside, we have pain on a cycle for years.”And then, she continues, “just when you feel you’re making peace with it, what happens? The menopause comes, the fucking menopause comes, and it is the most wonderful fucking thing in the world. And yes, your entire pelvic floor crumbles and you get fucking hot and no one cares. But then you’re free, no longer a slave, no longer a machine with parts, you’re just a person, in business.”“I was told it was horrendous,” Fleabag says.“It is horrendous, but then it’s magnificent,” Belinda replies. “Something to look forward to.”Source: Planet Nude, 13/11/23 by M.M.

Πηγή: efysn.gr/18.8/23 από τον Μάριο Διανέλλη. Φουντώνει η κόντρα παραθεριστών με τον δήμο, που προσπαθεί να επιβάλει απαγόρευση γυμνισμού στην παραλία του Σαρακήνικου. Κρούσμα αστυνομικού αυταρχισμού καταγγέλλει η Πρωτοβουλία Παραθεριστών Γαύδου με αφορμή την κόντρα που έχει ξεσπάσει με τον τοπικό δήμο για τον γυμνισμό. Οπως καταγγέλλεται, χθες το πρωί υπήρξε απόπειρα προσαγωγής λουόμενου που ήταν γυμνός στην παραλία Σαρακήνικο. Ο αστυνομικός, που εκείνη την ώρα βρισκόταν εκτός υπηρεσίας και είχε πολιτική περιβολή, πλησίασε τον νεαρό λουόμενο και του ζήτησε επιτακτικά να τον ακολουθήσει στο αστυνομικό τμήμα του νησιού. Οπως ήταν φυσικό, η κίνηση αυτή προκάλεσε τις αντιδράσεις τόσο του λουόμενου όσο και άλλων παραθεριστών. Ο αστυνομικός επέμενε και απείλησε ότι θα συλλάβει τον νεαρό και θα του περάσει χειροπέδες. Τελικά, όταν οι διαμαρτυρίες κλιμακώθηκαν, ο αστυνομικός υποχώρησε αλλά πήρε την ταυτότητα του λουόμενου στον οποίο συνέστησε να επικοινωνήσει με δικηγόρο, προφανώς επειδή πρόκειται να του υποβληθεί μήνυση (μάλλον για προσβολή δημοσίας αιδούς ή κάτι αντίστοιχο). Η αντιπαράθεση στο νησί ξεκίνησε όταν η δήμαρχος Λίλιαν Στεφανάκη αποφάσισε να απαγορεύσει τον γυμνισμό στην παραλία Σαρακήνικο, τοποθετώντας και σχετικές ενημερωτικές πινακίδες. Οπως ανέφερε σε δήλωσή της, κατανοεί ότι ο γυμνισμός είναι συνυφασμένος με τη Γαύδο, αλλά «οφείλουμε να αφήνουμε χώρο και σε ανθρώπους που ο γυμνισμός δεν είναι συμβατός με τη δική τους κουλτούρα», τονίζοντας ότι το μέτρο εφαρμόζεται μόνο σε μία από τις τουλάχιστον δέκα παραλίες του νησιού, ενώ έχει ληφθεί και σχετική απόφαση του δημοτικού συμβουλίου.Στο Σαρακήνικο, που είναι η πιο εύκολα προσβάσιμη παραλία και συγκεντρώνει και κάποια καταστήματα, ταβέρνες, μπαρ κτλ, σε γενικές γραμμές τηρείται ένας άγραφος κανόνας που λέει ότι οι γυμνιστές πηγαίνουν στις άκρες της παραλίας και όχι στο κεντρικό τμήμα μπροστά στα μαγαζιά όπου κάνουν μπάνιο συνήθως οικογένειες με παιδιά. Ωστόσο όταν ο κανόνας αυτός πήρε τη μορφή απαγόρευσης και μπήκαν οι πινακίδες άρχισαν τα προβλήματα, ενώ και οι ίδιοι οι ντόπιοι επαγγελματίες φαίνεται να μη στηρίζουν την απαγόρευση, αφού στην ουσία αποκλείεται ένα σημαντικό κομμάτι επισκεπτών από την παραλία. Χθες το όργανο της τάξης αποφάσισε να επιβάλει τον νόμο ξεσηκώνοντας ακόμα μεγαλύτερες διαμαρτυρίες, με την κατάσταση να προβληματίζει πλέον ντόπιους και επισκέπτες.

Πριν από λίγες μέρες μια νέα μητέρα δημοσίευσε στο Instagram μια φωτογραφία στην οποία φορούσε μια διαφάνεια και φαίνονταν το στήθος της. Από κάτω τα κακεντρεχή σχόλια ανέγραφαν, «δεν ντρέπεσαι, είσαι μάνα μωρή», «πόσο χρόνων νομίζεις πως είσαι;», «ποια μάνα σε γέννησε να κυκλοφορείς τσίτσιδη» και άλλα παρεμφερή. Είναι σαν να ζούμε μια επιστροφή σε έναν ανείπωτο συντηρητισμό. Από τη μια βλέπει κανείς κορίτσια να κρατιούνται χέρι – χέρι και να φιλιούνται στους δρόμους, άνδρες με μούσια ντυμένους με φούστες, γυμνόστηθες γυναίκες στις πασαρέλες, στις πισίνες, στις πορείες, και από την άλλη μια νέα σεμνοτυφία που έρχεται ίσως σαν αντίσταση σε αυτές τις μικρές επαναστάσεις της εποχής.Για αυτό και η απόφαση που λήφθηκε πριν από λίγες μέρες στο Βερολίνο, η οποία επιτρέπει τον γυμνισμό στο κολύμπι σε δημόσιους πισίνες, αποτελεί ένα σταθερό βήμα προς την έμφυλη ισότητα, (απόρροια της μακροχρόνιας γερμανικής κουλτούρας Freikoerperkultur), και δείχνει τον δρόμο σε όλες τις ευρωπαϊκές τουλάχιστον χώρες.Στη γερμανική πρωτεύουσα οι γυναίκες μπορούν πλέον να κολυμπούν τόπλες στα κολυμβητήρια της πόλης, όπως και οι άντρες. Η ιστορία έχει ως εξής: τον Δεκέμβριο του 2022 μια πισίνα απαγόρευσε την είσοδο σε γυναίκα που επιθυμούσε να κολυμπήσει τόπλες. Η Γερμανίδα, κατόπιν, υπέβαλε παράπονο στις δημοτικές αρχές, και εκείνοι αποφάσισαν ότι η γυναίκα είχε πέσει θύμα διάκρισης.«Γιατί οι άντρες να έχουν την ελευθερία να αφαιρέσουν τα ρούχα τους όταν κάνει ζέστη, ενώ οι γυναίκες όχι;» είπε η γυναίκα.Στη συνέχεια, η δημοτική αρχή του Βερολίνου ανακοίνωσε πώς «ως αποτέλεσμα ενός παραπόνου περί έμφυλων διακρίσεων, οι υποδομές του Βερολίνου για λουόμενους θα εφαρμόσουν τους ίδιους κανονισμούς και για τα δύο φύλα. Είναι λοιπόν σημαντικό ότι δεν θα αντιμετωπίζουν πρόστιμα ακόμα και αν γλιστρήσει το πάνω μέρος του μαγιό τους».Στη χώρα μας, έως και πριν από λίγα χρόνια, το τόπλες ήταν κάτι το σύνηθες. Το έβλεπες παντού. Κανείς δεν θορυβούνταν από το εκτεθειμένο στήθος μας. Τα παιδιά παίζανε ανέμελα στις παραλίες, Γερμανίδες τουρίστριες κυκλοφορούσαν με τη θηλή τεντωμένη, πολλές φορές και ολόγυμνες, και οι εμείς οι Ελληνίδες ακολουθούσαμε την τάση.Θυμάμαι πριν από είκοσι χρόνια, ένα καλοκαίρι στη Σύμη, που δεν υπήρχε γυναίκα να φοράει το «πάνω του μαγιό» όπως το αποκαλούσαμε. Γυναίκα κάθε ηλικίας. Νόμος που το απαγορεύει υπάρχει φυσικά από το 1983. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, ο οποίος παραμένει ίδιος έως και σήμερα, ο γυμνισμός επιτρέπεται μόνο σε εκείνες τις εγκαταστάσεις οι οποίες έχουν άδεια.Συγκεκριμένα αναφέρει πως: «Η άσκηση γυμνισμού στο χώρο των εγκαταστάσεων των κέντρων και το χώρο του αιγιαλού και της παραλίας που βρίσκεται μπρος από αυτές δεν αποτελεί αδίκημα κατά τις διατάξεις του άρθρου 353 του Ποινικού Κώδικα».Λέει πως «ο παραβάτης, ο οποίος δημόσια επιχειρεί ακόλαστη πράξη και προκαλεί με αυτή σκάνδαλο, τιμωρείται με φυλάκιση 2 ετών, ενώ όποιος εν γνώση του προσβάλλει βάναυσα την αιδώ άλλου με ακόλαστη πράξη, που ενεργείται ενώπιον του, τιμωρείται με φυλάκιση έξι μηνών ή με χρηματική ποινή…» και πάει λέγοντας.Στο ίδιο σημείο μάλιστα αναφέρεται ότι η «βάναυση προσβολή» της αιδούς γίνεται μπροστά σε ανήλικο κάτω των 15 ετών, προβλέπεται »ακόμα και φυλάκιση».Πότε ένας γυμνιστής προσβάλει τη «δημόσια αιδώ», πότε ξεπερνάει τα όρια προσβολής της και φυσικά τι ακριβώς σημαίνει ο όρος «ακόλαστη πράξη με την οποία προκαλεί σκάνδαλο» είναι αδιευκρίνιστα. Και από το 1983 έως σήμερα η ερμηνεία αυτών των διατυπώσεων έχει σίγουρα αλλάξει κατά πολύ.Παρόλα αυτά ο νόμος εφαρμόστηκε ελάχιστα μέσα στα χρόνια. Τελευταία όμως ανεξαρτήτως νόμου, η κανονικότητα του τόπλες έπαψε να υπάρχει. Έπαψε σιωπηλά, χωρίς συλλήψεις στις παραλίες, χωρίς αντιστάσεις. Ήρθε παράλληλα με τις πρώτες αναζητήσεις της σύγχρονης ταυτότητας μας ως γυναίκες και με τα πρώτα σκιρτήματα του metoo.Παράλληλα βιώσαμε και έναν απρόσμενο ρατσισμό από άλλες γυναίκες. Φωνές και παρατηρήσεις από θυμωμένες μαμάδες και γιαγιάδες που δεν ήθελαν τα παιδιά τους να εκτίθεται σε «γυμνό» ή που ένοιωθαν ηθική απειλή από ένα εκτεθειμένο στήθος. Έπαιξε ίσως ρόλο και η νέα αντιμετώπιση της παιδεραστίας, συνοδευόμενη και από μια φοβία απέναντι σε κάθε τι που αποκάλυπτε γυμνό δέρμα. Και κάπως έτσι ξαναφορέσαμε το «σουτιέν» του μαγιό. Ακόμη και οι μανάδες μας υπήρξαν ίσως πιο τολμηρές από εμάς. Στη συντηρητική μας Ελλάδα η τάση του τόπλες ξεκίνησε στα μέσα του ’60, όταν εμφανίστηκε στις βιτρίνες των καταστημάτων της Αθήνας το περίφημο «μαγιό τόπλεs», ακολουθώντας τη διεθνή τάση των χίπηδων. Τότε οι Έλληνες καταστηματάρχες το προμόταραν με το σκεπτικό και το άλλοθι πως θύμιζε τις μινωικές ενδυμασίες, όμως η αστυνομία ήταν ξεκάθαρη: Όποια εμφανιστεί έτσι, θα συλληφθεί. Το έγραφαν ακόμη και οι εφημερίδες πως, όποια τολμήσει να εμφανιστεί με το συγκεκριμένο μαγιό στην παραλία, απειλούνταν με δύο χρόνια φυλάκιση. 600 μαγιό αγοράστηκαν τις πρώτες ώρες από τις κοσμικές της Αθήνας. Η πρώτη που φυλακίστηκε ήταν η ηθοποιός Ζέτα Αποστόλου ενώ ακολούθησε και μια σύλληψη μιας άγνωστης γυναίκας στην παραλία του Αστέρα. Ωστόσο αυτά συνέβαιναν μια άλλη εποχή. Η χώρα μας σήμερα είναι αρκετά χαλαρή ως προς τον γυμνισμό, ανήκει στις συνολικά 39 χώρες στον κόσμο που είναι αρκετά ελαστικές ως προς το «τόπλες» και το «γυμνή», με σκοπό την ηλιοθεραπεία, επιτρέποντάς το σε πολλές επίσημες και ανεπίσημες τοποθεσίες. Για αυτό και στην Ελλάδα οι καταγγελίες κατά του γυμνισμού είναι ελάχιστες. Αποτελεί μύθο ίσως η ιστορία μιας τουρίστριας που κατέβηκε γυμνή από ένα γιοτ σε μια παραλία και τη μάζεψε το λιμενικό. Παρόλα αυτά απέχουμε έτη φωτός από το να επιτραπεί το τόπλες σε όλες τις δημόσιες πλαζ και ειδικά στις δημόσιες πισίνες των πόλεων, και η «ακόλαστη πράξη» του γυμνισμού να είναι ατιμώρητη. Ίσως για αυτό να ήρθε η ώρα να βγάλουμε ξανά το «τοπ του μαγιό» και να μην τιμωρούμε μόνες μας τον εαυτό μας, συμμετέχοντας με αυτόν τον τρόπο, αν μη τι άλλο, στον αιώνιο αγώνα για την ισότητα. Σημείωση: Η γερμανική κουλτούρα του Freikoerperkultur ανάγεται στο 19ο αιώνα. Δεν αντιμετωπίζει το γυμνό σώμα σαν σεξουαλικό αντικείμενο, αλλά εστιάζει στα οφέλη του γυμνισμού στην υγεία, όταν αυτός συμβαίνει κατά την άθληση και άλλες υπαίθριες δραστηριότητες. Ήδη από τη δεκαετία του 1920 η Γερμανία είχε την πρώτη της παραλία γυμνιστών, ενώ μία δεκαετία αργότερα ιδρύθηκε η Βερολινέζικη Σχολή Γυμνισμού, με στόχο να ενθαρρύνει τα φύλα να γυμνάζονται μαζί στο ύπαιθρο χωρίς τους περιορισμούς των ρούχων τους. Ο γυμνισμός απαγορεύτηκε στη Γερμανία από τους Ναζί (παρόλο που μέλη των SS συνέχισαν να τον ασκούν) αλλά επέστρεψε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ειδικά στην Ανατολική Γερμανία, όπου έγινε μια μορφή απόδρασης από τις ομοιόμορφες στολές του κομμουνιστικού κράτους. Σήμερα περίπου 600.000 Γερμανοί είναι εγγεγραμμένοι σε περισσότερες από 300 ιδιωτικές και δημόσιες λέσχες γυμνιστών.Πηγή: in.gr/21/3/2023Συντάκτρια: Νίνα-Μαρία Πασχαλίδου

https://mashable.com/article/store-nude-photos

https://www.in.gr/2023/03/12/world/sidnei-1-300-gymnoi-kolymvites-prospathisan-na-katarripsoun-pagkosmio-rekor/